De dingen netjes neerleggen, dat deed ik vroeger als kind al graag. Schelpen, oude scherven, koeienhorens die ik gevonden had. Mijn verzamelde suikerzakjes netjes inplakken. Ordening. Mijn eigen bedachte ordening.

Geen ordening zonder zorgvuldig getrokken grenzen. Maar het zijn geen grenzen die vastliggen. Er zijn steeds momenten waarop ik de grenzen bij moet stellen.

En naast die ordening is er ook altijd -zolang ik me kan herinneren- het verlangen naar de wildernis, naar de terrains vagues waar iedere ordening ontbreekt. Naar het kunnen rond dolen, struinen, naar het verdwalen. Zorgvuldig probeer ik controle te houden over waar ik mezelf toesta om me over te geven aan het onbekende. En soms, opeens, is er toch dat gevoel dat ik alles los kan laten. Dat ik geëmotioneerd raak door een heftig onbestemd verlangen. Dat ik vlieg.

In de Bewaerschole wil ik die dualiteit zichtbaar maken: in de helder verlichte ruimte wil ik een donker domein afbakenen. In die duisternis vertoon ik een film. Een persoonlijke dagboek-achtige film, waarin ik de grenzen aftast van licht en donker. Niet alleen in letterlijke zin, maar ook metaforisch.

Op twee tafels wil ik materiaal laten zien dat daarmee verbonden is: stills, foto’s als research-materiaal, aantekeningen, schetsjes. Misschien iets uit mijn ordelijke of ongeordende verzamelingen.

En ik wil een paar schilderijen maken die remakes zijn van oude schetsen die ik lang geleden ooit gemaakt heb rond datzelfde thema van begrenzing en grenzeloosheid.

De grenzen in beeld brengen op een onbegrensde manier. Ik weet nog niet precies hoe. Ik wil het nog niet weten. Ik wil nog kunnen verdwalen.